Nakakahiya. Nakakaawa.

Nakakahiya. 

Kahapon ay pinatawag kaming mga Pilipino sa kumpanya

Para sa isang proyektong gagawin, tulong sa biktima ni Yolanda.

Nagtanong ang mga pinuno, ilang detalyeng mahalaga. 

Ito ay kung saan at kanino nga ba, iaabot ang pera.

Bilang Pilipino, nakakahiya mang sabihin

Pero bawat isa sa amin, iisa ang saloobin.

Hindi dapat sa gobyerno, dahil baka di makarating

Sa dami ng balita tungkol sa pamahalaang sakim.

Masakit sabihin sa harap ng ibang lahi

Na sa aming pamahalaan ay maraming kawatan

Mga magnanakaw at mapagsamantala

Sa bayan ni Juan, talamak ang buwaya. 

Nais nilang tumulong, magkiramay sa nasalanta

Pero paano nga ba, kung di rin naman mapupunta

Sa mga naging biktima, dilat pa rin ang mata

Sa lumipas ng tatlong linggo, paano na nga ba sila?

Nakakaawa. 

Silang mga walang magawa kundi ang maghintay sa wala

Sa kabila ng milyon milyong tulong na sa kanilaý pinadala

Nagtitiyaga sa tabing ng kariton o mga tahanang walang bubong

Kalam ng sikmuraý tila nakasanayan na at di alintana ang gutom. 

Halos tatlong linggo na mula noong bumisita si Yolanda

At iniwan silang walang wala, nakahandusay sa kalsada

Dumagsa ang tulong, pera, pagkain at iba't ibang donasyon

Pero kailan ba sila, magsisimulang makaaahon? 

Paano nga ba sila magsisimula, ngayong sila'y walang wala

Araw araw pumipila sa kakarampot na delata, 

Isang tabong bigas at noodles na durog na

Nasaan ang donasyon, napunta na sa bahay ng iba. 

ANG TAMA, HINDI KINAKAHIYA. 

ANG MALI, HINDI GINAGAWA.

Sabi ni Lea Bustamante, sa Bata, Bata Paano Ka Ginawa? 

Ito ang aking naramdaman kagabi sa gitna ng usapan.

Kinahihiya ko ang ating pamahalaan, dahil sa maling kaugalian.

Gayun pa man, ang bayanihan amin pa ring pinagparangalan

Sa kabila ng katiwalian, ang taong bayan pa rin ay nagtutulungan.

Sa milyon milyong donasyon ng kapwa Pilipino,

Sa iba't ibang paraang ginawa upang makalikom ng husto

Pera, damit, pagkain, halos pinang limos nga rin dito

Basta't makatulong kahit papaano.

Gayung sadlak sa hirap at sa gobyernong palpak.

Taas noo pa rin nating hinarap ang mga pagsubok sa ating balikat.

Babangon tayo, magtutulungan saan man sa mundo.

Yan ang Pilipino, di matitinag ng delubyo.